TRASY WYCIECZEK

Dolina Kościeliska

Najpiękniejsza i jedna z najciekawszych dolin Tatr Zachodnich, ciągnie się na długości ok. 8 km, podchodząc pod główną grań Tatr. Kościeliska jest jednym z najliczniej odwiedzanych miejsc po polskiej stronie Tatr.

Wędrując dnem doliny mijać będziemy utworzone przez skały przewężenia. Pierwsze nosi nazwę Bramy Kazimierza Kantaka - wybitnego patrioty i działacza Towarzystwa Tatrzańskiego. Tuż za bramą dolina rozszerza się, tworząc długą polanę o nazwie Wyżnia Kira Miętusia. W tym miejscu prowadzony jest kulturowy wypas owiec a w znajdującym się tutaj szałasie pasterskim istnieje bacówka, w której można zakupić i skosztować tradycyjnych wyrobów z mleka owczego na czele z oscypkiem.

Z prawej strony na tzw. Kopkach Kościeliskich, zobaczymy zniszczenia jakich dokonał z końcem roku 2013 r. niezykle silnie wiejacy wiatr halny. Kilkaset metrów dalej po prawej stronie znajduje się Zbójnicka Kapliczka, jeden z najstarszych obiektów sakralnych w Tatrach. Polana na skraju, której stoi kapliczka nosi nazwę Stare Kościeliska. W tym miejscu istniał kiedyś ośrodek hutniczy metali kolorowych oraz rudy żelaza.

Z lewej strony po przekroczeniu mostu, znajduje się wielkie wywierzysko - Lodowe Źródło, które odwadnia część masywu Czerwonych Wierchów, niedaleko źródła przebiega szlak prowadzący do Jaskini Mroźnej. Idąc dalej dnem doliny mijamy kolejne zwężenie skalne zwane Bramą Kraszewskiego.

Po pewnym czasie droga doprowadza na Halę Pisaną, otoczoną wspaniałymi turniami, o ciekawych nazwach: Saturn i Ratusz.Kilka metrów po lewej stronie zwiedzić można Wąwóz Kraków, niezwykłe miejsce gdzie wapienne ściany skalne tworzą wąski na kilka i wysoki na kilkaset metrów wąwóz. Nazwa została nadana przez górali, którzy pionowe skały turni i ciasne przejścia porównywali do wąskich ulic Krakowa. Na końcu wąwozu jest wejście do Smoczej Jamy (drabinka), przechodząc przez nią wrócimy szlakiem na Halę Pisana.

Idąc dalej głównym traktem doliny, po prawej odchodzą szlaki do jaskiń: Mylnej, Raptawickiej Obłazkowej, następnie napotkamy tzw. Krzyż Wincentego Pola z inskrypcją "I nic nad Boga". Na końcu doliny stoi drewniane schronisko na hali Ornak, ale zanim dojdzie się do schroniska można odbyć krótka wycieczkę nad Smreczyński Staw -1226 m. To niewielkie i płytkie jezioro należy do jednego z najniżej położonych w Tatrach. W głębi ponad stawem, lasem, piętrem kosodrzewiny rozpościera się wspaniały widok na główny grzbiet Tatr, w którym króluje Bystra - najwyższy szczyt Tatr Zachodnich.

Dolinę Kościeliską można zwiedzać na kilka sposobów, nie zależnie od pogody i pory roku. Warto odbyć taką wycieczkę z doświadczoną osobą oprowadzającą po Tatrach.

Z dolin prowadzą szlaki:

na Przysłop Miętusi (Ścieżka nad Reglami)
przez Adamicę na Ciemniak (jeden ze szczytów Czerwonych Wierchów)
na Niżnią Kominiarską Przełęcz (Ścieżka nad Reglami)
na Halę Stoły
dolina Tomanową przez Wyżnią Tomanową Polane do Chudej Przełęczy
na Iwaniacką Przełęcz

Dolina Chochołowska

Największa i najdłuższa (10 km) z dolin Polskich Tatr Zachodnich, podchodzi pod wierchy i szczyty leżące w głównej grani Tatr. W górnej części dzieli się na trzy większe odnogi: Doliny Chochołowska Wyżnia, Jarząbcza, Starorobociańska. Dolina Chochołowska jest w dużej mierze zalesiona zwłaszcza w jej dolnej partii. Znaczna cześć jest własnością Ośmiu Uprawnionych Wsi z siedzibą w Witowie.

Początek wycieczki to spacer asfaltową drogą przez Siwą Polanę, istnieje tutaj możliwość skorzystania z kursującej w sezonie letnim ciuchci „Rakoń”. Na polanie znajduje się kilka szałasów i bacówek, gdzie można zaopatrzyć się w wyroby z sera owczego np. bryndze, bundz i oscypki. Po lewej stronie polany zobaczymy krzyż upamiętniający lądowanie w tym miejscu śmigłowca z Ojcem Świętym Janem Pawłem II.

Po pewnym czasie wycieczki dolina zaczyna się zwężać a z prawej strony ukazują się piękne krajobrazowo Siwiańskie Turnie. Po ok. 3 km droga asfaltowa doprowadza na Polanę Huciska, do tego miejsca dojeżdża wcześniej wspomniana ciuchcia. Nazwa polany związana jest z hutą żelaza, która niegdyś znajdowała się w tym miejscu. Tuż za Huciskami mijamy Niżnią Bramę Chochołowską, gdzie na ścianie skalnej zobaczymy wmurowana tablicę ku czci organizatorów "Powstania Chochołowskiego".

Kawałek dalej przed mostkiem odchodzi ścieżka, która doprowadza do Wywierzyska Chochołowskiego tworzącego tzw. Stawek. Idąc dalej dnem doliny co jaki czas pojawiają się ogołocone z drzew stoki, będące następstwem wiatru halnego z końca roku 2013. Po pewnym czasie droga doprowadza na skraj rozległej Polany Chochołowskiej, roztacza się stąd przepiękny widok na urwiste gniazdo Kominiarskiego Wierchu, ciekawe skały tzw. Minichy Chochołowskie i Wołowiec leżący w głównej grani Tatr.

Polana Chochołowska należy do największych polan tatrzańskich, znajduje się tu dużo szałasów i szop pasterskich. Jeden z ostatnich szałasów odwiedzi Jan Paweł II, przebywający w Chochołowskiej podczas swojej drugiej pielgrzymki do Ojczyzny. W okresie letnim na polanie prowadzony jest kulturowy wypas owiec. Miejsce to słynie z kwitnących tutaj na wiosnę krokusów, wówczas to polana pokrywa się fioletowymi kobiercami. W prawo przez polanę prowadzi ścieżka do kaplicy św. Jana Chrzciciela, znanej z serialu „Janosik". Na skraju znajduje się duże schronisko turystyczne zaprojektowane przez znaną zakopiańską architekt Annę Górską.

Z doliny prowadzą szlaki:

z Siwej Polany przez Polanę Biały Potok do Kir
Polana Huciska - Niżnia Kominiarska Polana (ścieżka nad reglami)
Wyżnia Brama Chochołowska - Iwaniacka Przełęcz
przez Dol. Starorobociańską na Siwą Przełęcz
Polana Trzydniówka - Trzydniowiański Wierch
przez Dolinę Jarząbczą na Trzydnowiański Wierch
przez Wyżnią Chochołowską na Wołowiec
obok schroniska na Grzesia

Morskie Oko

Początek wycieczki zaczyna się na rozległej polanie Palenicy Białczańskiej, gdzie znajduje się duży parking. Do samego Morskiego Oka prowadzi 9 km droga asfaltowa, po której poruszają się wozy z końmi ( dojeżdżają do Włosienicy). Na początku po płaskim, następnie szosa wznosi się trawersując stoki Wołoszyna. Miejscami odsłania się widok na wspaniałe szczyty z najwyższym w całych Tatrach - Gerlahem 2655 m.

Po pewnym czasie za zakrętem pojawia się most z 1900 r, przerzucony nad potokiem Roztoka. Z mostu wspaniały widok na słynne Wodogrzmoty Mickiewicza. Taką nazwę noszą trzy wodospady na potoku Roztoka, płynącym z Doliny Pięciu Stawów Polskich. Nazwa wodospadów została nadana 1891 r. z okazji sprowadzenia do krajów prochów Adama Mickiewicza.

Od wodogrzmotów droga asfaltowa wiedzie stokami Roztockiej Czuby, aż do miejsca zwanego Wantą, tutaj po lewej stronie można zobaczyć drewnianą leśniczówkę o tej samej nazwie. Stąd szlak prowadzi serią czterech skrótów, które przecinają drogę asfaltową.

Następnie szosa doprowadza na Włosienicę, sporą polaną gdzie dojeżdżają i mają postój wozy z końmi. Dawniej w tym miejscu znajdował się parking i do tego miejsca dojeżdżały samochody oraz autobusy. Rozpościera się stąd wspaniały widok na Mięguszowieckie Szczyty i charakterystyczną iglice skalną zwaną Mnichem.

Zanim droga doprowadzi do Morskiego Oka, po prawej mijamy duże żleby opadający z grani Opalonego Wierchu na czele z tzw. Żlebem Żandarmerii. W czasie śnieżnej zimy schodzą tutaj lawiny uważane za największe w Tatrach Polskich.

Morskie Oko położone na wysokości 1393 m, jest największym i uważane za najpiękniejsze jezioro w całych Tatrach. Jego powierzchnia wnosi ok.34 ha a głębokość sięga 50,8 m. Największa szerokość Morskiego Oka wynosi 566 m a długość 862 m., natomiast obwód jeziora wynosi 2613 m. W okresie od listopada do maja, staw jest zamarznięty a grubość lodu przekracza 1,5 m. Z Morskiego Oka wypływa Rybi Potok, od którego pochodzi nazwa doliny. Nazwa ta ma swoje uzasadnienie przyrodnicze, gdyż Morskie Oko dawniej zwane było Rybim Stawem i obok Popradzkiego Stawu, jest to jedyne naturalnie zarybiony staw w Tatrach. W tym zbiorniku wodnym można zaobserwować naturalnie występującego pstrąga potokowego.

Jezioro jest najczęściej odwiedzanym miejscem w Tatrach, w sezonie letnim przybywa tutaj dziennie tysiące turystów. Jego sława to zasługa przyrody, która zakątek ten obdarowała niepowtarzalnym urokiem. Szczyty wznoszące się nad Morskim Okiem, należą do najwyższych w Tatrach Polskich. Charakteryzuje je typowa rzeźba polodowcowa. U podnóży stromych ścian skalnych usypane są rozległe stożki piargowe tworzone przez procesy erozyjne. Górujące nad jeziorem szczyty to potężny mur Mięguszowieckich Szczytów, z których najwyższy Mięguszowiecki Szczyt Wielki ma wysokość 2438 m. Niepozornie wygląda z nad Morskiego Oka najwyższy szczyt polski graniczne Rysy 2499 m, który swoją nazwę zawdzięcza żlebowi (rysie), który zbiega z wierzchołka ukośnie. Charakterystyczną turnią wznoszącą się nad jeziorem jest strzelisty Mnich, zdobyty w latach 80 ubiegłego wieku przez J.G. Pawlikowskiego i znanego przewodnika tatrzańskiego Macieja Sieczkę.

Na morenie stoi duże drewniane schronisko, które powstało w latach 1907-08 roku. Znajdziemy tutaj restauracje, bufet, dyżurkę TOPR oraz toalety. Powyżej Morskiego Oka w wielkim skalnym kotle, leży Czarny Staw pod Rysami. Jego powierzchnia to 20,5 ha a głębokość stawu wynosi 76,4 m. Obok stawu prowadzi popularny szlak na Rysy. Okolice Morskiego Oka najlepiej zwiedzać w powszednie dni tygodnia, można wtedy uniknąć tłumów turystów. Wycieczkę nad Morskie Oko w sezonie letnim i w czasie długich weekendów, najlepiej rozpoczynać wcześnie rano. Dzięki czemu zaoszczędzimy stanie w korku i jeżeli jedziemy autem lub autokarem mamy szanse znaleźć miejsce na parkingu.

Z nad Morskiego Oka prowadzą szlaki:

Morskie Oko - Czarny Staw - Rysy
Morskie Oko – Czarny Staw - Przełęcz Pod Chłopkiem
Morskie Oko - Dolinka za Mnichem - tzw. „ceprostradą” na Szpiglasową Przełęcz - Dolina Pięciu Stawów Polskich
Morskie Oko - Dolinka za Mnichem - Wrota Chałbińskiego
Morskie Oko – Świstówka - Dolina Pięciu Stawów Polskich
szlak wokół Morskiego Oka

Hala Gąsienicowa - Czarny Staw Gąsienicowy

Jeden z najbardziej malowniczych zakątków Tatr Polskich. Wycieczka zaczyna się w Kuźnicach, po przekroczeniu mostu na potoku Bystrej, wspinamy się szlakiem biegnącym w reglu dolnym wśród pięknych drzew świerkowych. Na początku Boczaniem aż do górnej granicy lasu, którą osiągamy poniżej grzbietu Skupniowego Upłazu. Odtąd biegnie bezleśnym grzbietem, lekko wznosząca się ścieżka nad Doliną Olczyską, ograniczoną z przeciwnej strony łysym szczytem Kopieńca Wielkiego.

Z prawej wspaniały widok na południową ścianę Giewontu oraz w dole Dolinę Jaworzynki. Po dotarciu na Przełęcz między Kopami, droga biegnie łagodnie ku górze przez rozległą Królową Rówień, widoczne stąd są szczyty z otoczenia Hali Gąsienicowej. Szlak jest wygodny, wiedzie płaskim terenem wśród kosodrzewiny. W pobliżu dużych bloków granitowych, wychodzimy na skraj hali, skąd rozpościera się wspaniały widok od Kasprowego Wierchu po Koszystą, stąd szlak sprowadza w dół.

Hala Gąsienicowa - miejsce związane przede wszystkim z pasterstwem, od wieków wypasali tu owce oraz bydło okoliczni górale. Nazwa jej pochodzi od znanego zakopiańskiego rodu Gąsieniców. Stoi tu kilka drewnianych budynków: drewniany obiekt PZT tzw. „Betlejemka”, leśniczówka TPN, oraz zabytkowe szałasy pasterskie niezwykle wkomponowane w otoczenie.

Na Hali Gąsienicowej stoi duże schronisko turystyczne PTTK tzw. "Murowaniec", obok którego odchodzi kilka szlaków a jeden z nich prowadzi nad Czarny Staw Gąsienicowy. Wśród dobrze zachowanej w stanie naturalnym górnej granicy lasu, pod grzbietem Małego Kościelca prowadzi wygodny szlak. W połowie drogi nad staw, w kotlince można ujrzeć pamiątkowy głaz Karłowicza. Został on postawiony w miejscu gdzie zginął w lawinie słynny kompozytor, taternik, fotograf, narciarz - Mieczysław Karłowicz. Przed dotarciem nad brzeg stawu, należy pokonać krótkie podejście zakosami.

Czarny Staw Gąsienicowy- piąty pod względem wielkości wśród jezior tatrzańskich, jego głębokość to 51 m, największa długość 666m a szerokość 424m. Powierzchnia stawu liczy ok 18 ha. Jego wody zawdzięczają ciemną barwę zarówno głębokości jak również skalnemu otoczeniu, rzucającemu przez większość część dnia cień na jezioro. W jeziorze żyją pstrągi, które zostały tu sztucznie wprowadzone.

Staw leży w kotlinie otoczony szczytami Żółtej Turni 2087 m , Granatów 2239 m, Koziego Wierchu 2291 m, Kościelca 2158 m. Zobaczyć tu można typowy obraz polodowcowy, zbocza gór są bardzo urwiste i nieprzystępne, spadając ku dnu pionowymi ścianami. Przez cześć widocznych stąd szczytów przebiega Orla Perć, najtrudniejszy znakowany szlak w Tatrach Polskich. Ten przepięknie położony staw jest celem licznych wycieczek, miejsce to warto odwiedzić z przewodnikiem tatrzańskim.

Z nad Czarnego Stawu Gąsienicowego wiedzie wiele szlaków turystycznych:

Czarny Staw Gąsienicowy - Skrajny Granat
Czarny Staw Gąsienicowy - Kozi Wierch
Czarny Staw Gąsienicowy - Kozia Przełęcz
Czarny Staw Gąsienicowy - Przełęcz Zawrat
Czarny Staw Gąsienicowy - Przełęcz Karb

Dolina Pięciu Stawów Polskich

Wycieczka z Palenicy Białczańskiej do Wodogrzmotów Mickiewicza drogą asfalto. Tutaj za mostem po skręceniu w prawo, zaczyna się początkowo stromy szlak prowadzący w głąb Doliny Roztoki.

Jest to przepiękna dolina a w końcowej części jedna z najbardziej dzikich w polskiej części Tatr. Trasa prowadzi równolegle do potoku Roztoka, z prawej strony towarzyszą strome stoki i dzikie urwiska Wołoszyna. Z tych stromych żlebów często w zimie schodzą duże lawin. W lesie na zboczach można dojrzeć, rosnącą niekiedy bardzo wysoko limbę.

Znajdujące się tutaj lasy są ostoją największego drapieżnika Tatr jakim jest niedźwiedź brunatny. Po pewnym czasie szlak wyprowadza na niewielką polanę Nowa Roztoka, stoi tutaj szałas pasterski z XIX wieku, wykorzystywany kiedyś przez pasterzy. Dalej ścieżka wznosi się wyżej, ponad górną granice lasu gdzie niepodzielnie króluje kosodrzewina.

Szlak prowadzi coraz stromiej, obok największego wodospadu w Tatrach - Wielkiej Siklawy. Tworzy go potok wypływający z Wielkiego Stawu w Dol. Pięciu Stawów Polskich. Spada on z wysokiej ponad 70 metrowej ściany stawiarskiej, przegradzającej dolinę i stanowiącej efekt działalności lodowca. Wodospad szczególnie okazale wygląda na wiosnę, kiedy zasilają go wody topniejącego śniegu oraz po dużych opadach deszczu.

Dalej ścieżka prowadzi po lewej stronie Siklawy i wyżej przechodzimy przez wygładzone skały zwane Danielkami. Nazwa pochodzi od nazwiska znakomitego przewodnika tatrzańskiego - Jana Gąsienicy Daniela, który w grudniu 1924 roku zginął na śliskich skałach, ratując swojego klienta. Ponad progiem siklawy zmienia się krajobraz, cichnie huk wodospadu i szum potoku. Rozpościera się tu rozległa panorama szczytów otaczających Dolinę Pięciu Stawów Polskich.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest górnym piętrem Doliny Roztoki, które rozciąga się na obszarze 55 m². Dolinę otaczają wspaniałe granie Tatr Wysokich, wielkie piarżyska, rozległe hale oraz duże połacie kosodrzewiny. Jest to typowa polodowcowa dolina, która swoją nazwę zawdzięcza znajdującym się tutaj jeziorom górskim. W dolinie znajduje się wbrew nazwie sześć dużych zbiorników wodnych (jeden okresowy). Przy szlaku biegnącym do schroniska mijam po kolei: Wielki Staw pow. 34 m głęb. 79 m, jest on najgłębszym i drugim co do wielkości jeziorem tatrzańskim. Następnie mijamy Mały Staw i Przedni Staw, w dalszej części doliny znajdują się Czarny Staw i Zadni Staw oraz szósty okresowy stawek - Wole Oko.

Dawniej dolina przez górali była nazywana Pięcistawy, już od XVII w. stanowiła teren pasterki, na rozległych i bujnych łąkach wypasane był owce oraz konie i krowy. Po powstaniu Tatrzańskiego Parku Narodowego, pasterstwo w dolinie zostało zlikwidowane. Świadectwem dawnych czasów jest najstarszy zachowany w Tatrach szałas kamienno - drewniany, który do dzisiaj stoi nieopodal Wielkiego Stawu.

Nad brzegiem Przedniego Stawu stoi drewniane schronisko PTTK, w którym gospodarzy od lat rodzina Krzeptowskich. Budynek został zaprojektowany przez zespół architektów z Anna Górską na czele. To wspaniale komponuje się z otoczeniem schronisko, korzysta z nowoczesnej elektrowni wodnej, którą zasila potok roztoka, znajdziemy tutaj miejsca noclegowe, bufet, jadalnie, toprówkę. Zaopatrzenie do schroniska dostarczane jest przez specjalny wyciąg znajdujący się nieopodal schroniska.

Z doliny prowadzi kilka szlaków:

obok schroniska przez Świstówkę Roztocką do Morskiego Oka
przez przełęcz Krzyżne, Dolinę Pańszczycy na Halę Gąsienicową
na Kozi Wierch
przez Kozią przełęcz na Halę Gąsienicową
przez Zawrat na Halę Gąsienicową
przez Zawrat na Świnice i Kasprowy Wierch
przez Szpiglasową przełęcz do Morskiego Oka

Czerwone Wierchy

Czerwone Wierchy to masyw składający się z czterech kopulastych szczytów w części głównej grani Tatr Zachodnich. Należą do nich: Kopa Kondracka 2005m, Małołączniak 2096m, Krzesanica 2123m, Ciemniak 2096m. Grzbietem biegnie wododział oraz granica polsko-słowacka, którą wyznaczają postawione tam niewielkie słupki. To rozłożyste gniazdo górskie leży nad polskimi dolinami: Kondratową, Małej Łąki, Miętusią.

Nazwa Czerwone Wierchy pochodzi od porastającej je obficie podobnej do trawy rośliny zwanej sit skucina. Na jesień te potężne kopulaste szczyty przyjmują barwę rudawo-czerwoną. W trakcie zwiedzania z wierzchołków rozpościera się wspaniały widok na Tatry Wysokie i Zachodnie oraz Zakopane i Podhale. W tym terenie często można spotkać pasące się kozice. Rozległy masyw Czerwonych Wierchów kryje w sobie największe jaskinie Tatr Polskich i Słowackich np. Wielką Śnieżną, Miętusią, Czarną.

UWAGA!

Łagodnie wznoszące się szczyty dostępne zwykłymi szlakami, w niższych partiach podcięte są stromymi progami i stanowią śmiertelne niebezpieczeństwo w razie zejścia z oznaczonej trasy. Wycieczkę na na Czerwone Wierchy najlepiej odbywać przy ładnej pogodzie, w trakcie mgły i po świeżym opadzie śniegu istnieje niebezpieczeństwo zabłądzenia. Przejście przez ten masyw górski warto odbyć w towarzystwie i pod opieka licencjonowanego przewodnika tatrzańskiego.

Czerwone Wierchy można zwiedzać na kilka sposobów, jedna z tras zaczyna się w Dolinie Kościeliskiej. Po przekroczenie mostu na Kirowej Wodzie szlak prowadzi początkowo zalesionym grzbietem Adamicy, następnie obok skał zwanych Piecem i ponad górną granicą lasu aż do Chudej Przełączki. Stąd stromo pod górę, wśród łąk Twardego Upłazu na wierzchołek Ciemniaka skąd rozpościerają się wspaniałe widoki rekompensujące trudy podejścia.

Teraz trasa prowadzi granią Tatr Zachodnich, przez pozostałe szczyt Czerwonych Wierchów, aż do Kopy Kondrackiej. Z wierzchołka Kopy zejście na Przełęcz Kondracką, skąd wiedzie najbardziej popularny szlak na nieodległy Giewont. Z przełęczy zejście Piekłem na Halę Kondratową, na skraju której stoi drewniane schronisko turystyczne. Koniec trasy przebiega obok Kalatówek i kończy się w Kuźnicach.

Oprócz wyżej opisanej drogi na Czerwone Wierchy można wyjść:

Dolina Małej Łąki - Przełęcz Kondracką - Kopa Kondracka
Kuźnice - Przełęcz Pod Kopą Kondracką - Kopa Kondracka
Przysłop Miętusi – Kobylarz - Małołączniak
Dolina Tomanowa - Chuda Przełączka - Ciemniak

Giewont

Giewont to najbardziej charakterystyczna i obok Kasprowego Wierchu najpopularniejsza góra w Tatrach Polskich. Ten charakterystyczny szczyt jest symbolem Zakopanego, swoim kształtem przypomina postać "Śpiącego Rycerza". Od północnej strony wznosi się stromą, prawie pionową ok. 700 m ścianą skalną.

Masyw Giewontu składa się z trzech części: Wielkiego Giewontu 1894 m, Małego Giewontu 1728 m i Długiego Giewontu 1867 m. Wycieczka na Giewont nie jest trudna i jest dostępna niemal dla każdego. Wejście na wierzchołek daje radość i satysfakcje każdemu turyście lubiącemu wyzwania.

Najbardziej popularna i najdogodniejsza trasa na Giewont zaczyna się w Kuźnicach. Stąd drogą jezdną w kierunku Kalatówek a nieopodal zabudowań klasztoru Albertynek ścieżką wzdłuż klasztornego parkanu. Po niedługim czasie droga doprowadza na skraj polany Kalatówki, gdzie z prawej strony wnosi się murowany budynek Hotelu Górskiego.

Wiosną na polanie można oglądać wspaniałe fioletowe dywany krokusów. Po minięciu polany droga prowadzi w gęstym świerkowym lesie i wznosząc się doprowadza na Polanę Kondratową. Stoi tutaj niewielkie drewniane schronisko, nad którym górują południowe stoki Długiego Giewontu.

Od schroniska wzdłuż stoków Giewontu, ścieżka wznosi się ku górze i prowadzi przez górne piętro Hali Kondratowej zwanej Piekłem. Od miejsca gdzie stok staje się stromy, szlak biegnie zakosami aż do Przełęczy Kondrackiej. Stąd w prawo w stronę widocznego szczytu Giewontu, po drodze wchodzimy na przełęcz Kondracką Wyżnią zwaną dawniej Przełęczą Herbacianą. Powyżej przełęczy szlak rozdziela się na dwa, z czym wyjście na wierzchołek prowadzi z prawej strony. Ścieżka po skałach wapiennych, w których znajdują się stopnie, klamry i łańcuchy wyprowadza na sam szczyt.

Na wierzchołku znajduje się wzniesiony w 1901 roku, 15 metrowy metalowy krzyż. Bywa tu często tłoczno i dość trudno znaleźć tutaj dogodne miejsce do odpoczynku. Z Giewontu rozpościera się wspaniały widok obejmujący całe Podhale, część Orawy i Spiszu. Patrząc bezpośrednio w dół widzimy Zakopane z okolicznymi miejscowościami. Możemy podziwiać u stóp góry doskonale widoczne dolinki reglowe. Widać stąd wspaniałe szczyty i przełęcze Tatr Bielskich, Wysokich i Zachodnich.

Zejście z wierzchołka odbywa się z prawej strony szlakiem jednokierunkowym. W dół kilkanaście metrów po spadzistych płytach ubezpieczonych łańcuchami, schodzić należy ze szczególną ostrożnością.

Wybierając się na Giewont należy pamiętać, że jest on zaliczany do jednych z najbardziej niebezpiecznych szczytów w Tatrach. Zdarzają się tutaj częste wypadki na skutek schodzenia ze szlaku i skracania drogi. Również w trakcie niepogody i burz jest tutaj bardzo niebezpiecznie, stojący tu metalowy krzyż działa jak piorunochron, ściągając wyładowania elektryczne

Uwaga: w pełni sezonu i przy słonecznej pogodzie przy podejściu i zejściu z wierzchołka tworzą się długie kolejki. Aby uniknąć stania w zatorze wycieczkę na Giewont należy rozpocząć rano o wczesnej godzinie.

Na Giewont można również wyjść:

Dolina Strążyska -Wyżnia Kondracka Przełęcz
Dolina Małej Łąki - Kondracka Przełęcz